Γιατί δεν θέλω να πέσει η κυβέρνηση...

...ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Οι κυβερνώντες δεν πρέπει να φύγουν νύχτα. Πρέπει να φάνε «πολιτικό ξύλο», κάποιοι να πάνε φυλακή. Έτσι, για να παραδειγματίζονται οι επόμενοι...


Σπάνια στα ιστορικά χρονικά τόσο λίγοι άνθρωποι κατάφεραν να πάνε τόσο πίσω μια χώρα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Πήγα Σάββατο βράδυ σε μια συνοικιακή ψαροταβέρνα. Ούτε ακριβή ούτε πολύ φθηνή, μπορείς να καθαρίσεις με 30-35 ευρώ το άτομο. Το ψάρι ήταν πάντα φρέσκο, αλλά η εικόνα καταθλιπτική: Αντίθετα με τα προηγούμενα χρόνια, όταν δύσκολα έβρισκες τέτοια μέρα τραπέζι, δεν υπήρχε κανένας πελάτης. Ούτε ένας. Ο ταβερνιάρης και το προσωπικό χάζευαν στην τηλεόραση τον απόηχο της παρέμβασης του πρωθυπουργού που παρίστανε τον τζάμπα μάγκα στην Κεντρική Επιτροπή της ΝΔ. Ο κόσμος έχει ζοριστεί τόσο πολύ οικονομικά ώστε, εκτός από τους νέους, οι υπόλοιποι αποφεύγουν να βγαίνουν έξω ή διαλέγουν φθηνότερες ταβέρνες - να δείτε που θα ξαναβγούν στη μόδα. Είμαι βέβαιος ότι ο ταβερνιάρης καταριέται την ώρα και τη στιγμή που ο κ. Αλογοσκούφης ανέλαβε την οικονομία της χώρας. Παρ' όλα αυτά, εγώ ανήκω στη μειοψηφία αυτών που δεν θέλουν να πέσει η κυβέρνηση.

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για παντελώς άχρηστους. Σπάνια στα ιστορικά χρονικά τόσο λίγοι άνθρωποι κατάφεραν να πάνε τόσο πίσω μια χώρα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Μπους έκανε κάτι ανάλογο καταστρέφοντας την εικόνα των ΗΠΑ και την οικονομία της, αλλά του πήρε 8 χρόνια. Όπως και εκατομμύρια ψηφοφόροι, είχα πιστέψει κι εγώ ότι κάτι θα κατάφερναν, τουλάχιστον στο χώρο της διαφθοράς όπου είχαν στηλιτεύσει το ΠΑΣΟΚ. Η διαφορά όμως με τους προηγούμενους είναι η παρακάτω. Ας υποθέσουμε ότι θέλεις να φτιάξεις ένα καφενείο. Οι πασοκτζήδες έπαιρναν ένα ποσοστό απ' τις καρέκλες και τα τραπέζια για λογαριασμό τους, αλλά το έφτιαχναν. Αυτοί ούτε να το φτιάξουν ξέρουν, στην πορεία πλακώνονται για το ποιος θα πάρει τα περισσότερα και στο τέλος καταλήγουν να πάρουν όλα τα τραπέζια και τις καρέκλες για το σπίτι τους.

Η σημερινή ΝΔ δεν έχει καμία σχέση με αυτήν του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά τη μεταπολίτευση. Όχι ότι επρόκειτο για καμία άγια παράταξη, αλλά υπήρχαν στις γραμμές της σοβαροί και έντιμοι άνθρωποι, όπως για παράδειγμα ο Γεώργιος Ράλλης. Στο χώρο του πολιτισμού και των ιδεών μηδέν: Ο τελευταίος των Μοϊκανών, ο Σταύρος Ξαρχάκος, τα βρόντηξε τελευταία απηυδησμένος. Οι περισσότεροι είναι απίστευτοι τύποι. Ο υπουργός που θέλει να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό γιατί έχει πρόβλημα απασχολεί ανασφάλιστους Ινδούς στο «αναψυκτήριό» του. Ο υπουργός Περιβάλλοντος έχει αυθαίρετο κτίσμα. Ο υπουργός Τύπου βάζει τη γυναίκα του να κάνει επιχειρήσεις Τύπου. Ο άλλος δηλώνει ευθέως ότι φοροδιαφεύγει «επειδή είναι νόμιμο», τη στιγμή που η κυβέρνηση επιβάλλει άγρια φορολογικά μέτρα. Ο σύμβουλος του πρωθυπουργού πίεζε αστυνομικούς να ψευδομαρτυρήσουν και καταδικάζεται για απόπειρα υπόθαλψης χασισοκαλλιεργητή στα Δολιανά. Ο γενικός γραμματέας Πολιτισμού πηδάει απ' το παράθυρο. Και μέσα στο γενικό χαμό, ο πρωθυπουργός το μόνο που βλέπει από τις κυριακάτικες εφημερίδες είναι τα DVD που προσφέρουν.

Δεν θέλω, παρ όλα αυτά, να πέσουν. Γιατί λόγω της μακρόχρονης παραμονής του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, της καθεστωτικής συμπεριφοράς που επέδειξε και των κρουσμάτων διαφθοράς, οι γενιές που μεγάλωσαν επί ΠΑΣΟΚ έχασαν την μπάλα. Το ΠΑΣΟΚ τους έμοιαζε δεξιά και η ΝΔ κάτι σαν κέντρο ή και αριστερά, μιας και δεν ήταν καθόλου φειδωλή σε φιλολαϊκές διακηρύξεις.

Τώρα τα πράγματα έρχονται στη θέση τους. Και επιπλέον οι άνθρωποι δεν πρέπει να φύγουν νύχτα, όπως πολλοί δικαιολογημένα προφητεύουν.

Πρέπει να φθαρούν τόσο, ώστε φεύγοντας να φάνε «πολιτικό ξύλο» και κάποιοι να πάνε στη φυλακή. Ώστε επιτέλους στην Ελλάδα να ξέρουν οι επόμενοι ότι κι αυτοί θα φάνε ξύλο και θα πάνε φυλακή, αν επαναλάβουν τα ίδια.